Dit artikel verscheen eerder in het Maandblad Uitkeringsgerechtigden (MUG) van december 1994.
Mevrouw Stuger was in de zomer van 1992 op studiereis. Twee mensen pasten op haar huis, toen medewerkers van het Gemeente Energie Bedrijf (GEB) daar op bezoek kwamen. Door het slot van de kelderdeur te forceren kwamen ze bij de gasmeter. Samen met de elektriciteitsmeter werd deze in beslag genomen. Toen mevrouw Stuger thuiskwam, ging ze natuurlijk meteen informeren naar het waarom van deze inbreuk. Ze kreeg te horen dat ze een schuld bij het GEB had. Drie keer werd echter een ander bedrag genoemd, variërend van zes- tot achthonderd gulden. Aangezien ze al geruime tijd automatisch het maandelijkse bedrag overmaakte, begreep ze niet wanneer de schuld gemaakt was. Ze ontdekte dat ongeveer drie jaar daarvoor enkele malen geen overschrijving had plaats gevonden. Omdat ze in die tijd het minimumloon verdiende, bood ze aan om in termijnen de schuld af te lossen. Op een onbeschofte wijze werd door steeds dezelfde baliemedewerker duidelijk gemaakt, dat er geen betalingsregeling getroffen zou worden. Na de jaarlijkse afrekening bleek ze zelfs in totaal 1650 gulden te moeten betalen. Nadat een bemiddelingspoging door het Buro voor Rechtshulp mislukt was, nam mevrouw Stuger een advocaat van het advocatencollectief van de Staatsliedenbuurt in de arm. Een kort geding werd aangespannen en verloren. Volgens Zijlstra, GEB-medewerker, was er met de elektriciteitsmeter geknoeid. Mevrouw Stuger wist van niets. In november 1992 kreeg ze daarvoor een aparte nota van 1300 gulden voor ‘ongeregistreerd verbruik’.
In december betaalde ze ten einde raad de eerdere nota van 1650 gulden ineens. Dit was alleen mogelijk door de huur niet te betalen. In december ’92 werd haar huis opnieuw aangesloten, maar wel voor zeer korte duur. Toen ze op 7 april niet thuis was, sloot het GEB, door via de buren binnen te komen, de elektriciteit af. De reden: ze had zich niet gehouden aan de betalingsregeling. Terwijl mevrouw Stuger juist geen betalingsregeling mocht treffen. Bovendien werd er in een brief gedreigd met inbeslagneming van huisraad, als ze niet snel met die 1300 gulden op proppen zou komen.
Nadat ze drie maanden zonder licht had gezeten, besloot ze om officieel de elektriciteit af te zeggen. Het GEB bleef echter nota’s voor elektriciteit sturen. Volgens mevrouw Stuger heeft het GEB toen weer de elektriciteitsmeter in beslag genomen, de meterstand verkeerd afgelezen en een te hoge rekening gestuurd. Zij vroeg daarna aan gemeenteraadslid Leo Balai om in haar zaak te bemiddelen. Balai heeft toen contact opgenomen met Zijlstra van het GEB. De bemiddeling had geen effect. Al die tijd, dus sinds 1992, zegt mevrouw Stuger geregeld lastig te zijn gevallen door Zijlstra, die, samen met een ander, voor haar raam schreeuwde dat haar meters weggenomen zouden worden en dat er politie voor haar deur stond. Vervolgens spande het GEB een kort geding aan om in haar huis te kunnen komen. Volgens mevrouw Stuger was dit een proefproces om zo overal bij cliënten hun huizen te kunnen binnendringen. Ze verloor, en moest nog eens een bedrag van 1064,- betalen en het GEB binnenlaten. Uit betrouwbare bron had zij vernomen dat haar totale schuldbedrag inmiddels opgelopen zou zijn tot 5101 gulden, inclusief voorrijkosten, weghaalkosten van meters en boetes. Een volstrekt onmogelijk bedrag. Zij kreeg echter een rekening van 2650 gulden. Ze is nu bang dat ze straks nog een rekening krijgt van enkele duizenden guldens. Zelfs toen ze geen afnemer meer was van het GEB, bleef de terreur bestaan. Zo kreeg de buurvrouw bezoek van de ‘politie’ die de elektriciteitsmeter wilde bekijken, omdat ze elektriciteit aan mevrouw Stuger zou doorgeven. De buurvrouw kon daar een boete voor krijgen, aldus de ‘politie’.
Mevrouw Stuger vindt dat deze asociale praktijken publiekelijk moeten worden gemaakt. Ze roept de talloze mensen die door het GEB worden afgesloten op om zich niet te schamen, en naar buiten te treden. Geen bedrijf en zeker niet een NUTS heeft het recht om mensen zo te behandelen.